Urodził się w Lubichowie, mieszkał trochę w Osiecznej, Szlachcie i Mirotkach. Głównie za sprawą taty, który był dyrektorem w różnych szkołach. Liceum kończył w Pelplinie.

Urodził się w Lubichowie, mieszkał trochę w Osiecznej, Szlachcie i Mirotkach. Głównie za sprawą taty, który był dyrektorem w różnych szkołach. Liceum kończył w Pelplinie. Tam też kontynuował edukację - postanowił zostać księdzem. Jako student seminarium zrobił sobie jednak przerwę w nauce. Przez rok pracował na budowie w Toruniu. Nie wiedział wtedy, że powróci do tego miasta, ale już na swoją pierwszą parafię. Potem były parafie w Tczewie, Koronowie, Dobrczu, Osiu, Tucholi i Hucie Kalnej. Obecnie jest proboszczem parafii Rokity.

Z Kociewiem nigdy jednak nie rozstawał się. W Dębiej Górze kupił dom - kociewską chatę, która ma ze 150 lat.
- Jestem szóstym właścicielem, a co najważniejsze przez te wszystkie lata niewiele się w domu zmieniło - mówi ksiądz Mariusz. - Moi poprzednicy nie zmienili jego wyglądu zewnętrznego, również wnętrza są urządzone w tradycyjnym kociewskim stylu.
Po przekroczeniu progu chaty gość czuje się jakby w skansenie. Można w niej znaleźć szuńdy do noszenia wiader z wodą czy kieżankę do wyrabiania masła. - Jako jedyny w Dębiej Górze mam na swoim podwórku dąb i to w dodatku stuletni - mówi dumny właściciel.

- Dębia Góra to miejsce, w którym odpoczywam. Tutaj czytam, piszę i zbieram myśli. Tutaj hoduję swoje ukochane konie.
W stajni, na którą zaadaptował pomieszczenia w budynku gospodarczym trzyma Korynta, jego brata Kaprysa, Knieje, jej córkę Hrabiankę i Łobuza. Ten ostatni nie bez kozery ma takie imię. Najpierw otwiera swój boks, potem swoich towarzyszy. Biada im jednak, żeby je opuścili!
- Uwielbiam patrzeć jak jedzą, to mnie bardzo uspokaja. Kiedy któryś umrze, pochowam go, a jako nagrobek posadzę drzewo.
Co roku w maju ks. Łącki wraz z przyjaciółmi świętuje Dzień Konia, który sami ustanowili. Z kolei we wrześniu wyruszają wspólnie na konną wyprawę do Krojant. Trasa liczy prawie 80 km.

Ksiądz jest nie tylko wytrawnym jeźdźcem. Ma na swoim koncie kilka publikacji: "Tajemnica babci Pożorskiej", "Łukaszki" - opowiadania nawiązujące do lasu, religii i wiary, czy rozważania "Jak nie kocham to umieram". Do wydania przygotowane są kolejne: "A śmierć była ostatnią rozkoszą duszy" oraz druga część historii o babci Pożorskiej: "Polowanie w dniu św. Rocha". Mariusz Łącki jest także autorem książki "Mirotki XIX-XX wiek", poświęcone rodzinie prawowitego dziedzica z tej miejscowości, napisanej na prośbę córki tegoż dziedzica. Mieszka ona w Australii, a książka powstała na podstawie jej listów i archiwaliów.

Pisywał także do prasy katolickiej, również ogólnopolskiej.
- Tę zdolność odziedziczyłem chyba po mamie, która była uzdolniona artystycznie, pięknie śpiewała i pisała.

Dębia Góra to nie tylko azyl przed codziennymi sprawami i kłopotami. Latem przyjeżdżają tu dzieci na naukę jazdy konnej pod okiem instruktora. Kilkudniowy pobyt ma im upłynąć pod znakiem przedniej zabawy i przygód. Właśnie dzieci zainspirowały księdza Mariusza do napisania "Tajemnicy babci Pożorskiej".
- Tylko tajemnica jest wymyślona - mówi ks. Łącki. - Za to wszystkie postaci, a więc mieszkańcy Dębiej Góry i Trzebiechowa oraz pies, są autentyczne. Mieszkańcy wsi nadal żyją, tylko Koral niestety zdechł. Dom, w którym rozgrywa się akcja stoi nadal w Dębiej Górze. Ta historia to przede wszystkim opowieść o ludziach i terenach, które oni zamieszkują. A przyświeca jej motto "Życie to nie bajka, ale bajka może stać się życiem".

Ks. Mariusz jest dumny ze swojego pochodzenia. Jak twierdzi, szlacheckiego herbu Korzbok.
- Herb pochodzi z XIII wieku, przedstawia trzy złote karpie na niebieskim tle - wyjaśnia proboszcz. - Korzbok oznacza krótki rwący potok. W heraldyce spotkać można przedrostki Korzbok von Łącki czy Seydlitz von Łącki. Szlachta ta przywędrowała na północne tereny z okolic Poznania. Przypuszczam, że zajmowała się rybołówstwem.
Herb ksiądz Łącki wymyślił również dla Dębiej Góry. Przedstawia on jelenia i konia w podkowie.

- Jeleń symbolizuje bory, a i koń jest dla wsi charakterystyczny. Niemało ich tutaj. Sam trzymam je w swojej stajni. Tę pasję odziedziczyłem chyba po dziadku. On był szalony na ich punkcie. Konie zresztą zawsze były bliskie Łąckim. W Posadowie do 2000 roku znajdowało się jedno z większych stad ogierów w Polsce. Jego właścicielem do 1939 roku był hrabia Józef Korzbok Łącki.

Z dziadkiem księdza Łąckiego wiąże się osobliwa historia. Zamordowali go Niemcy za posiadanie broni w 1939 roku. Dzień wcześniej swojemu synowi, a ojcu księdza, przekazał rodową obrączkę. Dziedziczył ją zawsze najstarszy z synów, z pokolenia na pokolenie. Broni, którą przechowywał dziadek Łącki Niemcy nigdy nie znaleźli.